روستای کندوان یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی می باشد که در ۶۰ کیلومتری جنوبغربی شهر تبریز واقع شده است و از توابع بخش مرکزی شهر اسکو محسوب می گردد. کندوان در رشته کوههای سهند واقع شده است و از مناطق ییلاقی محسوب می شود. همه ساله عشایر زیادی به دلیل وجود مراتع سرسبز به ناحیه کوچ می کنند.
در دامنههای البرز و در نزدیکی گنبد گیتی یعنی دماوند، روستایی خوشآب و هوا و سرسبز قرار گرفته است. در روستا نوا چشمهسارهای زیادی وجود دارد که آب و خنگ و گوارای آنها هر تشنهای را به خوبی سیراب میکند. نفس کشیدن در در این روستا و دشت اطراف آن یعنی دشت آزو و همچنین تماشای شکوه دماوند، چنان لذتی دارد که به سختی با کلمات قابل توصیف است. وقتی در این رستوران قدم میزنید، انگار پایتان را از زمین بیرون گذاشتهاید و در بهشت گام برمیدارید. دشت آزو با داشتن گل بتههای زردرنگ و لالههای کوهی، یک تابلوی نقاشی زنده را به نمایش میگذارد که روح و تن انسان را به وجود میآورد.
در هر شهری در این جهان پهناور، اماکنی وجود دارند که دارای محبوبیت زیادی در میان مردم هستند و لقب خاطرهانگیزترین نقطه شهر را به یدک میکشند این مکان میتواند یک میدان شهری باشد مانند میدان نقش جهان در اصفهان که به علت شرایط مناسب جغرافیایی خود برای مردم بسیار پر اهمیت است و برای کسبهی اطراف آن هم رونق فراوانی ایجاد میکند.
در ایران باستان، اعتقاد مردم بر آن بوده که روز چهارشنبه آخر سال نحس است. از این رو جهت رفع نحسی این روز، آتش را که نمادی از فروغ ایزدی بوده است روشن می نمودند و از روی آن می پریدند. حتی پس از ورود اسلام به ایران، این مراسم همچنان برگزار می شد؛ چون طبق احکام اسلامی آتش جزو مطهرات است و هرچیز ناپاکی که در آتش بسوزد پاک و طاهر می گردد. از سویی دیگر، اعراب هم چهارشنبه را نحس دانسته و این نحوست را به وسیله افروختن آتش برطرف می نمودند.